Βίκυ Γκένου
Η Πάρις Χίλτον είναι μία γυναίκα που έχει περάσει πολλά.
Πίσω από τη λάμψη και τα φώτα κρύβονται πολλές δυσκολίες, με την Χίλτον να μοιράζεται μερικές από αυτές.
“Πέρασα από πολλές κακοποιητικές σχέσεις. Με έπνιξαν, με χτύπησαν, με άρπαξαν βίαια. Ανέχτηκα καταστάσεις που κανείς δεν πρέπει να ανέχετα. Κάθε μέρα στις ΗΠΑ, παιδιά που ζουν σε κέντρα φροντίδας υπόκεινται σε συναισθηματική, σωματική και σεξουαλική κακοποίηση. Η ομοσπονδιακή νομοθεσία κι η χρηματοδότηση είναι αναγκαίες, για να γίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις και ανάληψη ευθυνών.
Μου υποσχέθηκαν ότι η λεγόμενη σκληρή αγάπη θα με έκανε καλά. Πως το να με στείλουν στην άλλη άκρη της χώρας, ήταν ο μόνος τρόπος. Με φίμωναν, με χαστούκιζαν στο πρόσωπο. Άνδρες εργαζόμενοι με έβλεπαν να κάνω ντους λέγοντάς μου χυδαίους χαρακτηρισμούς, με ανάγκαζαν να παίρνω φάρμακα χωρίς διάγνωση γιατρού. Δεν πήγα κανονικά σχολείο. Μπήκα στην απομόνωση γεμάτη γρατζουνιές, καλυμμένη με αίμα και τόσα ακόμη”, ανέφερε αρχικά και συνέχισε:
“Για 20 χρόνια δεν μπορούσα να κοιμηθώ τη νύχτα, καθώς αναμνήσεις από σωματική βία, το αίσθημα της μοναξιάς και την απώλεια φίλων, να διατρέχουν τη μνήμη μου. Αυτή δεν ήταν αϋπνία. Ήταν τραύμα. Θυμάμαι όταν ήρθαν δύο άνδρες στο δωμάτιό μου την ώρα που κοιμόμουν. Νομίζοντας ότι με απαγάγουν, ούρλιαξα για βοήθεια από τους γονείς μου. Και καθώς με άρπαζαν από το σπίτι μου, τους είδαν να κλαίνε στην άκρη του διαδρόμου. Δεν ήρθαν να με σώσουν εκείνη τη νύχτα. Ήταν η εισαγωγή μου στη βιομηχανία των προβληματικών νέων”.
